Street art เมือง Ipoh เมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในประเทศมาเลเซียที่คนไทยหลายคนยังไม่รู้จัก

                สวัสดีค่ะ บล็อกนี้เจจะมาเล่าบรรยายสั้นๆเกี่ยวกับเมืองที่เจได้แวะระหว่างทางก่อนกลับไปปาดัง เบซาร์ชายแดนระหว่างมาเลเซียกับสงขลาค่ะ คือช่วงนั้นเป็นช่วงที่เจเจและครอบครัวไปเที่ยวปีนังก่อน แล้วกำลังจะนั่งรถไฟความเร็วสูงกลับสงขลา แต่ตอนนั้นแม่ได้บอกว่า เหมือนแกคุ้นๆว่ามีเมืองๆหนึ่งที่รูปแบบของเมืองเก่า ผังเมือง วิถีชีวิต ภาษาคำเรียกต่างๆ Street art ภาพวาดตามฝาผนังหรือหลายๆอย่างเหมือนปีนังและภูเก็ต ซึ่งนั่นก็คือ Ipoh อีโป ค่ะ ตอนนั้นพวกเราก็ลองนั่งรถไฟไปลงที่สถานีรถไฟเมืองอีโปค่ะ แต่พวกเราไม่ได้เที่ยวที่ไหนเยอะค่ะ เนื่องจากว่าเมืองนั้น แทบจะไม่มีรถเมล์เลย แทบไม่มีรถโดยสารอื่นด้วย แม้แต่แท็กซีตอนนั้นก็ยังไม่มี ( เจไปเที่ยวที่นั่นประมาณ 4 ปีที่แล้วได้ ตอนนั้นเค้าอาจจะพัฒนาบ้างแล้วมั้งนะ ) ตอนนั้นขนาดถามคนพื้นที่ข้างทางว่าเดินทางยังไง ทุกคนยัง no idea ก็เข้าใจแหละมันเดินทางไม่ได้สะดวกน่ะค่ะ ผู้คนที่นั่นมีรถส่วนตัวกัน ดังนั้นพวกเราเลยตัดสินใจว่า เดินๆเตร่ๆอยู่แค่บริเวณ old town ก็แล้วกันแล้วก็ถ่ายพวก street art เอาน่ะค่ะ

                อันนี้เป็นแผนที่เมืองค่ะ ตามจริงเมืองมันใหญ่กว่านี้อีกแต่ว่าพวกเราอยู่แค่บริเวณ Old Town นี้ค่ะ ( พวกเราเริ่มต้นจากสถานีรถไฟค่ะ รูปที่อยู่ซ้ายสุด )

                เนี่ยค่ะ ตัวเมือง ทรงตึก มันเหมือนภูเก็ต ปีนัง มะละกา สิงคโปร์เลย

                ด้วยความที่ว่ามีเวลาไม่มากค่ะ เลยเดินตามหา street art เท่าที่หาได้ ( ตามจริงมันมีอีกเยอะมากๆค่ะ แต่ว่าเวลาไม่ค่อยมี หาไม่เจอ TT^TT ) วิธีหาก็ ถามคนแถวนั้นเอาค่ะ บางทีก็เข้าไปที่โฮสเทลแต่ละที่แล้วไปถามพนักงานรีเซฟชั่นเอา คนที่นั่นเท่าที่เจอส่วนมาก นิสัยดีเอามากๆ ช่วยเหลือดี ตอนนั้นถามทางไปไหนมาไหนยังไงทุกคนให้ความช่วยเหลือมาหมดเลย

( บางรูปจำชื่อไม่ได้จริงๆ ขออภัยด้วยนะคะ )

Paperplane

ภาพนี้กว่าจะเจอนี่ ต้องขั้นที่ว่าแหงนคอ 360 องศา 

Trishaw

จะมีคนหาว่าเราไปกวนลุงกำลังเก็บขยะรึเปล่านะ? 

Old Uncle Drinking Coffee

อันนี้ น่าจะ ... Pre wedding ป้ะ..?? อะไรทำนองนั้น...

รูปนี้ให้อารมเหมือนพวกร้านอาหารข้างทางในเมืองนี้ค่ะ เดินผ่านไปผ่านมาเจอเยอะมาก

ป่ะ… ไปนั่งกินขนมจี้โจ้กับลุงๆป้าๆเค้ากัน..

Hummingbird

Kopi Break

                ( โกปี้ ภาษาภูเก็ต แปลว่า กาแฟ คนมาเลเซียที่มีเชื้อจีน กับคนสิงคโปร์ก็เรียกกาแฟว่า โกปี้ เหมือนกัน )

Evolution

The Girl

                เหล่านี้ก็จะเป็น street art ภาพวาดตามฝาผนังที่เจเจพอจะหาได้นะคะ ทั้งหมดก็มีเท่านี้ค่ะ มันก็ผ่านหลายปีแล้วพอกลับมาดูก็ทำเอาคิดถึงเหมือนกัน

[ไดอารี่]เมื่อสมัยเรียนปีสุดท้าย ลากกระเป๋าเล็ก+เป้คนละใบหนีเที่ยวปักกิ่งแบบชะโงกงบคนจนจะเป็นยังไง พาร์ท 3/3 (Beijing 北京)

                วันสุดท้ายของการเที่ยวปักกิ่งของพวกเราก็มาถึงแล้วนะคะ พวกเราเหลือสถานที่ท่องเที่ยวอีก 2 ที่ที่พวกเราต้องมาชะโงก นั่นก็คือ พระราชวังฤดูร้อน และ หอฟ้า นั่นเองนะคะ ทั้ง 2 สถานที่นี้เป็นสถานที่ที่พวกเราไมได้เข้าไปในส่วนลึกที่สุดนะคะ เพราะเนื่องจากว่าค่าผ่านประตูแพงมากๆและต้องจ่ายหลายด่านต่อหลายด่านเอามากๆๆๆและมาก ฉะนั้นพวกเราก็แค่ชะโงกส่วนหน้าก็พอค่ะ ตังไม่มีแล้ว….

                ก่อนอื่นก็เช็คเอ๊าออกจากที่พักก่อนค่ะ ทริปที่เหลือนี่ เที่ยวไปด้วย แบกกระเป๋าเดินทางไปด้วยทุกที่ บอกเลยว่า ใครที่อยากลดน้ำหนักกำลังอ้วนๆอยู่เนี่ย ผอมแน่นอนอ้ะ 5555 …..

                เริ่มจากนั่งรถไฟใต้ดินไปที่พระราชวังฤดูร้อนค่ะ The Summer Palace นั่งไปไกลอยู่… พอไปถึงแล้ว พวกเราหลงทางกันอีกแล้วววว..!!! … เอ๊ะ แต่เหมือนมันก็ไม่เชิงหลงทางหรอก เค้าเรียกกันว่า มันมีทางเข้าหลายทางมากกว่า ทางเข้าบางที่เจอสวนหย่อม ทางจุดเจอทะเลสาบ อะไรทำนองนั้นน่ะค่ะ เสียเวลาหาทางเข้านานอีกแล้ว ( ช่วงนั้นพวกรุกคนเริ่มปวดขาปวดเท้าด้วยน่ะค่ะ เพราะเดินเยอะทุกวันเลย ) ซึ่งแต่ละที่ค่าผ่านประตูก็แตกต่างกันไป บอกตรงๆอ้ะ เห็นค่าผ่านประตูแล้วถึงกับยอมแพ้กันเลยอ้ะคนๆ จ่ายแค่ค่าผ่านประตูสักที่แค่นั้นพอ เพราะเราก็มีเวลาไม่เยอะอยู่แล้วค่ะ ได้ชำเลืองแค่ประมาณ 1 ชั่วโมง รูปนี่บอกเลยว่าไม่ได้ถ่ายอะไรกันเลยค่ะ เพราะพวกเรารีบมาก จากนั้นก็ต้องรีบไปอีกที่นึงแล้ว ( คงคอนเสบทัวร์ชะโงก )

            颐和园   The summer palace   พระราชวังฤดูร้อน

            นั่งรถไฟใต้ดินไปลงสถานี 北宫门 สาย 4 ทางออก D ( สายรถไฟนี้เป็นสายรถไฟใหม่เหมือนเซี่ยงไฮ้ จะบอกป้ายทางละเอียดๆ ) แล้วเดินตามฟุตบาทยาวๆๆๆๆๆๆ จนกระทั่งเจอทางเข้า

            สถานที่นี้หมดเวลาไป1วันเต็มๆเลยก็ว่าได้ มันกว้างมาก แล้วแต่ละจุดภายในนั้นต้องเสียงตังเพิ่มด้วย ไม่ใช่ว่าซื้อแค่บัตรเข้าแล้วจะเดินได้ทั่วทั้งหมด )

        บัตรเข้าพระราชวังฤดูร้อน

        อันนี้แค่ค่าเข้ารอบสวนเฉยๆ

        แต่ถ้าอยากเข้าไปภายในวังหรือถนนส่วนอื่นในนั้นต้องเสียค่าเข้าเพิ่มเองนะ

ตอนที่เมื่อยก็ขอใช้แรงงานผู้ชายหน่อยละกัน 55555

                ตอนนั้นก็รู้สึกว่าเป็นประมาณบ่ายโมงแล้วน่ะค่ะ เราก็ต้องรีบไปที่หอฟ้า 天坛 กันแล้วค่ะ เพราะสถานีรถไฟมันห่างกันมากๆ ( นั่งเป็นชั่วโมงอ้ะ คือเชื่อแล้วที่คนเค้าบอกกันว่าปักกิ่งมันใหญ่จริงๆ ) แค่เวลาเดินทางก็หมดไปแล้ว … ตลอดการเดินทางในวันนี้ คนจีนมองพวกเราเป็นตัวประหลาดอ้ะ 555 ลากกระเป๋าเดินทางเดินไปทั่ว

 

                รีบเปิดวาร์ปไปที่หอฟ้าค่ะ เพราะเห็นว่าเค้าบอกว่ามันปิดบ่ายสามครึ่ง ( แต่ตอนนั้นแปลกนะ ยังเข้าได้อยู่ หรือเค้าหมายถึงเข้าได้เฉพาะส่วนหน้า แต่ที่หอฟ้าอาจปิดไปแล้วก็เป็นได้ )

            天坛   Temple of Heaven   หอฟ้า

        นั่งสาย 5 มาลงที่ 天坛东门 ทางออก A2 แล้วเลี้ยวขวา

        ภายในนั้น จะมีค่าเข้าชมสวน ชมหอฟ้า หออื่นๆด้วย
        แต่ละที่เสียค่าเข้าแตกต่างกันเช่นเดียวกัน

        ว่าง่ายๆคือ ถ้าจะเข้าอันไหนต้องเสียค่าเข้าเพิ่มนั่นเอง

                อันนี้สถานที่จริงเป็นแบบนี้ แต่พวกเราไม่ได้เข้าไปค่ะ

 

                อยู่ที่นั่นด้วยความที่พวกเราชะโงกแค่ส่วนด้านหน้าค่ะ พวกเราก็เรื่อยเปื่อยค่ะ เห็นแต่คนมาออกกำลังกาย พาหมามาเดดินเล่น คนแก่จับกลุ่มเล่นไพ่นกกระจอก เป็นต้น วันนั้นฟ้าเริ่มมืดตะวันเริ่มลับขอบฟ้าช่วงบ่าย 4 โมงกว่าแล้ว พวกเราเลยคิดว่า ไปสนามบินกันเถอะ จะได้ไม่ต้องรีบ ได้หาของกินแถวนั้นด้วย เดินตามหลังพี่โตโย่อีกครั้งผู้เชี่ยวชาญด้านการหา airport bus … เดินเป็นกิโลๆอีกแล้วค่ะ เปิด Baidu แผนที่จีนเดินตามไปเรื่อยๆค่ะ พอพวกเราได้นั่งในรถแล้ว รู้สึกสบายมาก ได้พักขาสมใจอยาก จากที่พวกเราไมได้พักขามานานแสนนาน….

                นั่งไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้มั้ง ช่วงนั้นก็ 5 โมงกว่าๆแล้ว พวกเราก็มุ่งหน้าไปเช็คอินพลางๆค่ะ แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง… นั่นก็คือ พนักงานบอกว่า กระเป๋าของพี่โตโย่และของชมพู่ไม่อนุญาตให้ carry on เอาขึ้นเครื่อง บังคับโหลดใต้เครื่องเท่านั้น และเนื่องจากว่าจองมาไม่มีน้ำหนัก จะต้องจ่ายให้เค้า 60 หยวน  ( ด้วยความที่พวกเราไม่ได้เก่งภาษาจีนกันมาก ตอนจองให้แอพมันทรายสเลดแปลภาษาบางทีก็แปลผิดแปลถูก แล้วมันเป็นโปรโมชั่นอารมซื้อตั๋วพร้อมกันได้ส่วนลดด้วยอะไรทำนองนั้นแหละมั้งนะ ) ทำให้ทั้งคู่ต้องยอมจ่ายค่าโหลดกระเป๋าใต้เครื่องไป… ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากค่ะ ถือว่า ขอให้ได้กลับ เพราะคิดถึงหอพักที่มหาลัยเซี่ยงไฮ้กันแล้ว…. อยากอาบน้ำอุ่นๆสุดๆ

                ไฟล์ทของพวกเราบินสามทุ่มกว่าๆ ค่ะ พวกเราก็นั่งเล่นไพ่ฆ่าเวลากันจนกระทั่งพนักงานเรียกให้ขึ้นเครื่องได้ …แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงอีกแล้ว…!!!! นั่นคือ ไฟล์ทพวกเรา โดน cancel ณ ตอนนั้นเลย.....!!!!! เพราะว่าหมอกจัดมันเพิ่งลงกะทันหันตอนนั้นจริงๆค่ะ.....!!!!! พวกเรานี่ถึงขั้นที่ต้องไปดูที่หน้าต่างพร้อมๆกันซึ่งหมอกหนาจริงขึ้นมองอะไรไม่เห็นเลย  พวกเราก็ได้แต่คิดมาก เครียด เครียดเหลือเกิน เพราะวันพรุ่งนี้บ่ายพวกเราทุกคนมีเรียนกันด้วยน่ะสิ …!!!!! ตอนนั้นคนจีนแต่ละคนเสียงดังมาก เหมือนในข่าวประท้วงเลยค่ะ.....!!!!! อารมประมาณว่าสายการบินต้องทำการชดใช้ พวกเราก็เห็นใจพนักงานแอร์นะ แต่พวกเค้าก็เก็บอารมกัน พวกพนักงานชดใช้ให้พวกเราโดยการซื้อตั๋วให้ใหม่รอบ 8 โมงเช้าวันรุ่งขึ้น พร้อมน้ำหนักกระเป๋า 20 กิโล เมื่อพวกเราได้ตั๋วใหม่แล้ว ….สิ่งที่พวกเราต้องทำต่อมา ก็คือ ...การที่ต้องมาหารถแท็กซีไปที่สนามบินอีกแห่งนึง..!!!! ( ที่ปักกิ่งสนามบินมี 2 แห่งค่ะ แห่งที่พวกเราอยู่ตอนนี้มีขนาดที่เล็กมาก เล็กเหมือนสนามบินภูเก็ตตอนที่ยังไม่ต่อเติม ส่วนสนามบินอีกแห่งนั่นใหญ่มากๆ อารมสุวรรณภูมิค่ะ )... และแล้ว เมื่อกลุ่มคนจีนหลายๆคนโวยวายออกมาข้างนอกเพื่อนที่จะต้องมาหารถไปสนามบินอีกแห่งเหมือนพวกเรา  ทำให้เหล่าคนขับรถแท็กซีเถื่อน ออกมาทำมาหากิน อีกแล้ว..!!!! มาแย่งเกาะแขกกันเป็นแถบๆเลย  คือ ตอนนั้นรู้สึกแย่มาก เพราะแถวนั้นรถเมล์ก็ไม่มี แล้วมันก็ดึกเกินไปที่จะมีรถเมล์วิ่งไปมาด้วย....!!!!! คนขับรถแท็กซีเหล่านั้นรู้ว่าพวกเราไม่ใช่คนพื้นที่ รู้สึกว่าจะมีประมาณ 3 คนค่ะที่มาดักพวกเรา.....!!!! ต่างคนต่างแข่งกันลดราคา คนนี้พูดราคานี้คนนี้พูดราคานั้น เสนอราคากันไปมา จนพวกเรามีความรู้สึกว่าไม่ค่อยปลอดภัยน่ะค่ะ ( กลัวจะมีการทะเลาะตบตี แต่หากเกิดเหตุการณ์แบบนั้นจริงๆเราก็ยังมีบ๊อบ ที่เป็นผู้ชายอยู่ในกลุ่ม )... จนกระทั่งมีคนนึงยอมลดราคาแบบสุดๆ ขั้นที่ว่าอีก 2 คนนั้นคงไม่ยอมลดราคาอีกแล้ว พวกเราเลยเลือกนั่งในรถของคนที่คิดราคาถูกที่สุดค่ะ ระยะเวลาจากสนามบินแห่งนี้ไปยังสนามบินอีกแห่งนึงนั้น ใช้เวลาถึง 40นาทีค่ะ ไกลมาก..!!!!! ลุงแกพาขับซิ่ง ทำเอาพวกเรานี่เสียวมาก ถึงแม้ว่าจะเปิดไฟตัดหมอก วิ่งบนไฮเวย์แล้ว แต่พวกเราก็เสียวว่า ลุงจะชนคนข้างหน้ามั้ยเนี่ย.....!!!!! ใจหายใจคว่ำค่ะ บรรยากาศรอบข้าง มีหมอกปนแสงสีส้มๆสลัวๆ เหมือนอยู่ใน Silent Hill เลย

                หลังจากที่มาถึงสนามบินนี้แล้ว สิ่งที่พวกเราทำต่อมาคือ หาของกินตามมินิมาร์ท มาม่าถ้วยนึงก็ยังดี ตอนนั้นคือหิวสุดๆแล้ว กว่าจะได้เช็คอินขึ้นเครื่องก็รอยันตี 5 ไปเลยน่ะสิเนี่ย ประสบการณ์ครั้งแรกเลยที่ถูก cancel ไฟล์ทไปต่อหน้าต่อตากะทันหัน พวกเราผลัดกันนอนค่ะ ไพ่ไม่เล่นมันละ เฝ้าของ เอาจริงๆนอนไม่หลับค่ะ ระแวงกันไปเองทั้งนั้น หลับๆตื่นๆวนไปวนมาจนกระทั่งเค้าเรียกให้พวกเราไปเช็คอินขึ้นเครื่อง พอขึ้นเครื่องเสร็จก็ขอหลับจริงจังไปเลยอ้ะ ตอนนั้นสภาพไม่ไหวแล้ว…. พวกเราบินกลับมาถึงเซี่ยงไฮ้ประมาณ 11โมงครึ่ง ตอนนั้นต้องรีบวิ่งไปรถไฟใต้ดินกลับมหาลัยแล้วค่ะ เพราะระยะทางจากสนามบินกลับไปมหาลัยก็ไกลเอามากๆ … ถึงมหาลัยประมาณเที่ยงครึ่ง พวกเราก็รีบเดินจ้ำๆกลับห้อง อาบน้ำแต่งตัว แล้วไปเรียนต่อทันที ( โหดไปไหน 5555 )…. ถามว่า เพื่อนๆในห้องถามมั้ยว่าพวกเราเพิ่งกลับมาหรือเปล่า คำตอบคือ แน่นอนค่ะ 5555  /// ถ้าอยากรู้ว่ามาเรียนทำไมน่ะหรอ … มาเพื่อมาเอาคะแนน attendant ล้วนๆจ้า

เหมือนทริปนี้นอกจากจะชะโงกแล้ว ก็ยังเจอแต่อะไรก็ไม่รู้แปลกๆใหม่ๆทั้งนั้น ถือว่าเป็นประสบการณ์ใหม่ที่เข้ามาในชีวิตเลย

[ไดอารี่]เมื่อสมัยเรียนปีสุดท้าย ลากกระเป๋าเล็ก+เป้คนละใบหนีเที่ยวปักกิ่งแบบชะโงกงบคนจนจะเป็นยังไง พาร์ท 2/3 (Beijing 北京)

                ต่อจากพาร์ทที่แล้วนะคะ หลังจากที่พวกเราได้หลับตายกันไปข้างแล้วนั้น 

สิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเราคือ … พวกเราทุกคน หลับ สนิท เป็น ตาย กัน หมด ..!!!!!! จนกระทั่งมีแค่พี่โตโย่แกสะดุ้งตื่นคนเดียว ตอนนั้น 8โมงครึ่งแล้ว แกตบมือดังลั่นมาก ปลุกพวกเรา พวกเราสามคนที่เหลือนี่ก็สะดุ้งตื่นสิ ..!!! โอยยย ตายแล้วๆๆๆ รีบๆๆๆ รีบแต่งตัวน้ำไม่อาบมันแล้ว หนาวก็หนาว ล้างหน้าแปรงฟันเป็นอันพอ ….แล้วรีบลงไปหาไรกินเพื่อเดินย้อนไปที่ Deshengmen 德胜门 เพื่อรอขึ้นรถเมล์ค่ะ ( ถ้าหากไม่หาอะไรกินก็ไม่มีแรงกันพอดี )…. บอกตรงๆเลยว่า ตอนนั้นต่างคนต่างลนสุดจริง คือเสียเวลามากกกกกก…. รู้สึกผิดที่พวกเราลืมตื่น คือมันเพลียจากวันแรกจริงๆ - -‘’ แทนที่จะได้ไปเต็มวัน นี่เหมือนกับเรากำลังจะเสียเวลาครึ่งวันเช้าไปเลย….

ป้อมปราสาทจีน จุดที่มีรถเมล์พาไปส่งถึงกำแพงเมืองจีน

เราจะต้องนั่งรถสาย 919 ไปลงสถานีที่ชื่อว่า 八达岭  

        ตอนนั้นระหว่างที่พวกเรากำลังขึ้นรถเมล์ไปกำแพงเมืองจีน ก็มีเหล่าแท็กซีมาดักพวกเราเป็นแถบๆ คงรู้ว่าพวกเราเป็นนักท่องเที่ยว ราคานี่ฟันอย่างโหดมาก นั่งรถเมล์นี่ถูกกว่าเย้อะ บอกเลย….

นั่งจนแทบจะหลับในรถได้แล้วมั้ง ตั้งชั่วโมงครึ่งถึงสองชั่วโมงแน่ะ นานมาก….

        นั่งรถเมล์แล้วเจอตรงนี้ ให้ลงเลย เพราะไม่อย่างนั้นมันจะวนกลับพาเราไปส่งในเมืองอดปีนกำแพงเมืองจีนกันเน้อ

        ตรงนี้ เราจะต้องหารถบัสที่พาเราไปส่งถึงกำแพงเมืองจีน และจุดนี้คือจุดที่เราสามารถรอรถบัสพาเรากลับไปเมืองปักกิ่งได้ด้วย

                เมื่อลงจากรถเมล์ที่พาเรามาจากในเมืองกันแล้ว ทีนี้เราต้องลงรถ และหารถเมล์สาย 000   八达岭景区 ให้ขึ้นคันนั้น ไม่เสียเงิน

                จากนั้นจะมีไกด์จีนบรรยายบลาๆๆ ฟังไม่ออกหรอกบอกเลย และก็ไม่ได้ฟังด้วยอ้ะ 555555

                นั่งรถไปไม่นาน รถเมล์จะพาเราไปส่งถึงที่ให้ปีนกำแพงเมืองจีนเลย ( จะนั่งกระเช้าก็ได้นะแต่เสียตังเยอะมากๆ เป็นร้อยเลย )

            จากนั้นพวกเราก็ได้มาถึงกำแพงเมืองจีนของจริงค่ะ ตรงจุดขายบัตรผ่านประตูก็จะมีให้เลือกว่า จะซื้อแค่ค่าเข้าปกติ หรือนั่งกระเช้าขึ้นไปข้างบนแล้วเดินลงมาเอง อ้อ…มีให้ซื้อไอสไลเดอร์ที่เอาไว้ลื่นลงมาด้วยโดยไม่ต้องเดิน ทีแรกจะซื้อนะ.. แต่ตอนนั้นพวกเรา 4 คนคิดว่า ค่อยไปซื้อข้างบนก็ได้มั้ง…

                จากนั้นก็ถึงเวลาฟิตกำลังขาของพวกเราปีนกำแพงเมืองจีนค่ะ เอาจริงๆ ทีแรกไม่เข้าใจนะคะว่าทำไมต้องใช้คำว่า ‘‘ปีน’’ ….. พอได้ไปเท่านั้นแหละ…เข้าใจแล้ว ..!!!  มองหาขั้นบันได…!!! ไหนล่ะ…!!! ไม่มี…!!!! มีแค่ราวจับด้านข้าง…!!!! นี่ขนาดเดินป้อมแรกๆ มันชันม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ….. ( ป้อมแรกทำเอาชมพู่หน้ามืดไปแล้วอ้ะ เหอะๆๆ ) ตอนนั้นแอบมีความรู้สึกในใจว่า ลงไปซื้อบัตรนั่งกระเช้าลอยฟ้าดีมั้ยเนี่ย แต่ก็ เออว่ะ… ลืมไป ทริปประหยัดนี่หว่า .. เดินก็เดิน เอ๊า…..ตอนเดินทีถึงกับต้องขอพักเบรกก่อน หายใจกันก่อน หอบกันเลยแต่ละคน

เจอตาลุงทำป้ายสลักกำแพงเมืองจีนขายของ ไปถ่ายรูปกะลุงแกหน่อยละกัน 555 (ไปรบกวนลุงแกตอนแกทำงานอยู่อี๊กกก )

ระหว่างทาง เจอคนจีนที่ชวนพวกเราโม้ ก็ดันไปขอถ่ายรูปกับเค้าอี๊กกกก 5555

            จากนั้นก็เดินต่อ ถ่ายรูปบ้าบอกันบ้าง อยากจะบอกว่าฝรั่งที่ไปเที่ยวที่นั่นงานดีม้ากกกก คนๆ ( ไม่ใช่แระ 5555 ^^ )

                ตกเย็นตอนนั้นเริ่มเป็นเวลาประมาณ 5โมงเย็นกว่าๆได้แล้วแหละ ทีแรกว่าจะลื่นไอสไลเดอร์ที่เป็นขบวนรถไฟลงมา แต่ว่า… ฤดูหนาว ช่วงนี้ เค้าปิดให้บริการ ตั้งแต่ บ่ายสองโมงครึ่งแล้ว ..!!!! โอ้แม่ จ้าววววววว…!!!! ปิดไวอะไรเยี่ยงนี้คะคุณพี่….!!!!! ทำอะไรไมได้แล้วววว ต้องรีบเดินลงมาแล้ว ไม่งั้นฟ้ามืดไม่มีรถกลับแน่ๆ !!!!

        …. เรื่องเล่นๆ เริ่มจะไม่เป็นเรื่องเล่นๆแล้วค่ะ ณ จุดๆนี้ … ณ ตอนนั้นเหลือแค่พวกเรากับคนจีนไม่กี่หน่อ พวกเราทำได้แค่ไปที่ป้ายรถเมล์ ลุ้นหวังว่ารถคันถัดไปจะมา แล้วเริ่มมีแท็กซีเถื่อนตามมาตื๊อพวกเรา อีกแล้ว แล้วมีการมาขู่ด้วยว่า ‘‘เธอรอให้ตายยังไงเดี๋ยวก็ไม่ได้กลับหรอกนะ ฟ้าก็จะมืดแล้ว รถมันไม่มีแล้ว เชื่อฉันสิ ฉันคนพื้นที่ที่นี่รู้ดีกว่าใครๆ’’ … เอาจริงๆตอนนั้นพวกเรากลัวมากค่ะ กลัวว่าไม่มีรถกลับด้วย ตอนนั้นรู้สึกว่ารอประมาณ 20นาทีหรือมากกว่านั้นนี่แหละ คือรอนานมากจริงๆ ตอนนั้นรถเมล์แม้แต่คันเดียวก็ไม่มารับ !!! ( คิดในใจอ้ะว่าสงสัยคนพวกนั้นพูดคงเป็นความจริง ) จนกระทั่งตอนนั้นพวกเราเห็นคนจีน คนที่ตกรถเหมือนพวกเรา เดินกลับไปทางเก่า ทางที่รถเมล์สาย 000 พาพวกเรามาส่งที่นี่น่ะค่ะ พูดง่ายๆก็คือ…ต้องเดดินย้อนไปนี่เอง เอาล่ะว้า …. เป็นไงเป็นกันอ้ะ เดินก็เดินอ้ะ ไม่มีทางเลือกแล้ว ฟ้ากำลังมืดลงเรื่อยๆด้วย… ระหว่างเดินก็โดนเหล่าคนขับแท็กซีเดินจี้หลังตามมา พวกเราพยายามเดินหนีค่ะ แล้วพวกเค้าก็เดินตามมาไม่หยุด…. ยิ่งเดินก็แอบกลัวว่าจะหลงทางรึเปล่า ข้างทางบ้านคนไม่มีสักหลัง ไฟฟ้าก็ไม่มี มีแต่ต้นไม้ ทุ่งนา ทุ่งหญ้า แค่นั้นเลย เดินขึ้นลงเนินตามทางเดินไปเรื่อยๆ บางจังหวะก็วิ่งเอาค่ะ เหมือนอารมว่าพวกเราทั้ง 4 ต้องแข่กับเวลาจริงๆ เพื่อที่จะไปลุ้นว่า ตรงจุดเปลี่ยนรถนั้นจะยังมีรถเมล์อีกรึเปล่า……. เดินหลายสิบนาทีเลยค่ะ นานอยู่ จนกระทั่งพวกเราลงมาถึงจุดเปลี่ยนรถ..!!!! โอ๊ยย …ตอนนั้นน้ำตาแทบจะไหลค่ะ TT^TT ….นึกว่าจะมีแค่พวกเราที่ถูกทิ้ง  ….โชคดีที่ไม่เปลี่ยวค่ะ เพราะที่นั่นก็ยังมีคนจีนกำลังรอรถเมล์คันถัดไปมารับเหมือนพวกเราเลยค่ะ แต่เพียงแค่พวกเค้ามาถึงที่นี่ก่อนพวกเราแค่นั้นเอง รถมาประมาณ6โมงครึ่งได้ค่ะ ตอนนั้นฟ้ามืดสนิทแล้ว พอพวกเราได้นั่งในรถ ก็หลับไปเลยค่ะ….

                หลังจากที่พวกเราลงจากรถเมล์ที่ป้อมปราสาทจีน จุดแรกที่พวกเราขึ้นรถเมล์วันนี้ พวกเราก็เริ่มรู้สึกหิวแล้ว ต้องหาของกินด้วย ตอนนั้นเป็นเวลาทุ่มกว่าเกือบสองทุ่ม ( รถไม่ติดเท่าตอนกลางวันค่ะ ) พวกเราเลยตัดสินใจจะไปที่ Qianmen 前门 เพราะเท่าที่หาข้อมูลว่ามันเป็นถนนคนเดิน เลยคิดว่ามีของกินค่ะ

前门  Qianmen  เฉียนเหมิน

    นั่งสาย 2 ชื่อสถานี Qianmen ทางออก C เลี้ยวซ้าย (ทางมันจะโค้ง) จนกระทั่งเจอทางม้าลายให้ข้ามถนน ข้ามถนนมา เจอซุ้มประตูใหญ่ก็ถึงเลย

    เป็นถนนคนเดิน คนส่วนมากจะเป็นชาวต่างชาติที่มาเดิน มีเป็ดปักกิ่งด้วย มีหลายร้านให้ไปเลือก
มีร้านขายของฝาก (ตอนกลางวันเป็นแบบนี้ ตอนนั้นที่พวกเราไปมันตอนกลางคืนน่อ)

แต่แล้วก็ไม่มีดวงช่วยพวกเราอีกแล้ว เนื่องจากว่าตอนนั้นที่พวกเราได้ถามทางเพื่อนๆที่มาเที่ยวก่อนที่พวกเราก่อนจะบินมาที่นี่ในรอบนี้ เพื่อนๆบอกทางไม่ละเอียดค่ะ พวกเราเดินหลงแล้วหลงแล้ว เที่ยวมองซ้ายมองขวาหาทางเข้าว่ามันอยู่ที่ไหนกันแน่ … ตอนนั้น เจได้นัดอาจารย์ของเจที่อยู่เมืองปักกิ่งให้มาพบกันที่ Qianmen ด้วยค่ะ ตอนนั้นเสียเวลาไปประมาณ 15-20นาทีได้อยู่ที่กว่าจะเจอทางเข้าค่ะ พอเข้าไปที่ Qianmen เริ่มเห็นร้านอาหารที่กำลังทยอยปิด และบางร้านก็ปิดไปแล้ว…!!!! TT^TT แงงงง … จริงป่ะเนี่ยยยยย…!!!! จะได้หาของกินกันมั้ยเนี่ยยยยย…!!!  เดินไปสักพัก เจออาจารย์ในนั้นพอดี รู้สึกดีใจมากกกก ^^ เพราะเจก็ไมได้เจอจารย์แกมานานแล้วค่ะ แกเอาของฝากมาให้พวกเราด้วยค่ะ…. อาจารย์เลยถามว่า ทำไมนัดให้แกมาเจอที่นี่เวลานี้ ไปที่อื่นไม่ดีกว่าหรอ เพราะที่นี่มันจะปิดแล้วนะ….. ตอนนั้นพวกเราทั้ง 4 ถึงขั้นสตั๊นอ้ะ ยืนค้างไปประมาณ 10 วิ (  ตอนนั้นยังสามทุ่มครึ่งอยู่เลย )… พวกเราเลยงง สงสัยว่า อ้าว ทำไมหรอ ก็ย่านถนนคนเดินต้องเปิดตอนกลางคืนน่ะสิ…. อาจารย์เลยบอกว่า ที่นี่น่ะ หน้าหนาวอะไรๆก็ปิดไวนะ ปกติอ้ะ เค้าปิดตั้งแต่สองทุ่มครึ่งสามทุ่มกันแล้ว ร้านอาหารกำลังทยอยเก็บครัวนะ จะทันหรอ จะกินอะไรล่ะ ….. ถามเรื่องของกินมาเท่านั้นแหละ พวกเราทั้ง 4 คนตอบกันพร้อมเพรียงแบบประสานเสียงเลยว่า ‘‘เป็ด ปัก กิ่ง!!!’’ ( มาปักกิ่งทั้ทีก็ต้องกินเป็ดปักกิ่งซี่ )…!!!!! อาจารย์เลย ขำๆ นิดๆ แล้วบอกว่าเดี๋ยวจะลองไปต่อรองร้านให้ … ตอนนั้นพวกเรานี่ดีใจละ จะได้กินแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ ^^…. ตอนนั้น 21.45น. มีร้านนึงกำลังเก็บของ แต่ไฟยังเปิดอยู่ ครูแกเลยเข้าไปขอร้องให้พร้อมอธิบายว่าพวกเราไม่เคยมาที่นี่ มาที่นี่ครั้งแรก อยากทานเป็ดปักกิ่ง จะยังขายให้อยู่มั้ย?? พ่อครัวแม่ครัวที่นั่นก็มองหน้ากันสักนิดแล้วพยักหน้าบอกจะทำให้พวกเรา ตอนนั้นพวกเรานี่แทบกรี๊ดดดดดด !!!!! …. กราบงามๆสามที…. ในที่สุด อาหารค่ำอันโอชะมื้อนี้ก็ ได้กินแล้วววววว…!!!!!

北京烤鸭 มื้อนี้อร่อยฝุดๆ ^^

เป็ดร้อนๆหนังกรอบๆโอชารส เหยาะน้ำจิ้ม ปรุงด้วยผักเพิ่มเติม ห่อตบท้ายด้วยแผ่นแป้ง อร้อยยยย อร่อย~~

เป็ดปักกิ่งเซ้ตนึงราคา 199หยวน อ้ะ.. ปัดเลขตีกลมๆไปเลยว่า 1,000บาทไทย

ขอบอกเลยว่า เป็ดมันไม่ได้ใหญ่อย่างที่คิดเลย

            ข้อดีของการกินเป็นเซ็ตคือ ให้องค์ประกอบทุกอย่างครบครัน และคุ้มค่าสำหรับการกินกับเพื่อนหลายๆคนด้วย

            แต่ไหนๆก็มาเมืองต้นกำเนิดเป็ดปักกิ่งแล้ว ยอมกันสักหน่อยจะเป็นไรไป...
ได้เข้าถึงเมืองปักกิ่งเต็มตัวกันไปเลย ^^

        ใส่ๆๆๆๆทุกอย่างลงในแป้ง แล้วม้วนๆๆๆห่อๆๆๆ เอาเข้าปากได้เล้ยยย

น้ำจิ้ม ผักดอง หัวหอมดอง อร่อยมากๆ

ระหว่างกินก็โม้กันนิดๆหน่อยๆค่ะ เพราะต้องรีบยัดรีบทำเวลา ระหว่างที่พวกเรากินอยู่อาจารย์แกก็แซวว่าพวกเรานี่ ซนนัก โดดหอ หนีเที่ยวระหว่างเรียน ลงทุนบินมาถึงปักกิ่งเพื่อมากินเป็ดปักกิ่งโดยเฉพาะอีกนะ 5555

พอกินเสร็จ ก็ต้องรีบออกจากที่นี่แล้ว ขั้นที่ยามเริ่มจะมาไล่พวกเราออกไป 555 สี่ทุ่มครึ่งได้แล้วมั้งตอนนั้น มืดสนิทแล้ว ฝนเริ่มตกปรอยๆนิดๆด้วย พวกเราก็รีบอำลาอาจารย์แล้วส่วนพวกเราก็ต้องรีบกลับที่พักของพวกเรา … ตอนนั้นคิดว่า คงได้นั่งรถเที่ยวสุดท้ายแล้วมั้งคงทันแหละ … ก็เดินลงไปสถานีรถไฟใต้ดิน แล้วนั่งรถไฟใต้ดินตามปกติค่ะ….

นั่งรถไฟไปประมาณ 4-5 ป้ายได้ค่ะ พวกเราก็ได้ยินประกาศในรถว่า นี่จะเป็นสถานีสุดท้ายที่เค้าจะจอดที่นี่เพราะสถานีรถไฟมันกำลังจะปิดแล้ว …!!!! ตอนนั้นพวกเรานี่สะดุ้งตาตื่นเลย ห๊ะ..??!!! อะไรนะ???!!!! พวกเราจะถูกทิ้งไว้ที่นี่หรอเนี่ยยยย??!!! นี่พวกเราได้ยินเหมือนกันหมดใช่มั้ย??!!! ( ถามเพื่อความมั่นใจหวังว่าพวกเรายังคงไม่โง่ภาษาจีน )…. และแล้ว เมื่อพวกเราถึงสถานีสุดท้ายที่เค้าประกาศ เจ้าหน้าที่ก็ไล่พวกเราทุกคนลงออกจากรถค่ะ พวกเราเห็นคนจีนแต่ละคนรีบเดินไปทางออกจากสถานีรถไฟ พวกเราก็สงสัยว่าจะรีบเดินไปทำไม จากนั้นไม่นานค่ะ พวกเราโดนยามตะโกนไล่มากเสียงดังมาก ทำเอาพวกเราตกใจหมดเลย ประมาณว่า … ‘‘นี่ พวกเธอ ..!!!! เป็นเด็กมาทำอะไรเอาเวลาป่านนี้ ...!!!! กลับบ้านกลับช่องไปได้แล้ว ที่นี่จะปิดจริงๆแล้ว ...!!!!’’…. ความรู้สึกในตอนนั้นเลยคือ…เหมือนอยู่ในหนังแอคชั่นเลยค่ะทุกคน…!!! นึกถึงฉากที่ตัวละครรีบวิ่งๆๆๆแล้วไฟโดนปิดตามหลังตามทาง พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ .....!!!!. อะไรทำนองนั้นเลยค่ะ ...!!!!.พวกเราก็วิ่งสิ เอ๋ ว่งสิเอ๋วิ่งงงงงงง...!!!!.วิ่งไปวิ่งมาจนกระทั่งพวกเราทุกคนออกมานอกสถานีรถไฟแล้ว เจ้าหน้าที่ก็ทำการปิดประตูใหญ่ลงมาดัง พรึ่บ...!!! ในตอนนั้น ..พวกเราคิดว่า สิ่งที่พวกเราทำได้ตอนนั้น คงทำได้แค่เดินแล้วล่ะค่ะ เดินไกลด้วย  อีกแค่ป้ายเดียวแท้ๆ ก็จะถึงป้ายที่พวกเราต้องลงแล้ว ฮือออออ... เดินแบบคลำๆมั่วๆ ไม่รู้เส้นทาง รถข้างทางก็ไม่มี เวลา ณ ตอนนั้นแม้แต่แท็กซีเถื่อนสักคันก็ไม่มี พวกเราก็ทำได้แค่เดินท่ามกลางอากาศหนาวๆฝ่าฝนตกปรอยๆค่ะ... จนกระทั่งเจอคู่พ่อลูกคู่นึง เค้ามาถามพวกเราว่า พวกเราจะไปไหน มาทำอะไรที่นี่ ..... ตอนนั้นพวกเราก็ถือโอกาสถามทาง ขอให้ช่วยบอกทางพวกเราหน่อย .. โชคดีที่พวกเค้าไม่ใช่คนร้ายอะไร พวกเค้าก็ทำการบอกทางให้ ….. แต่ พอโม้ไปโม้มา พ่อแกแอบจีบพี่โตโย่สะนี่ 555555 ( ขั้นที่ต้องช่วยพี่แกปลีกออกมาเลยเนี่ยยย 55555 )….. จากนั้นก็ขอบคุณลุงแกที่ช่วยบอกทางพวกเรา และแล้วพวกเราก็ต้องเดินจ้ำๆต่อไป …..กว่าจะถึงที่พักนี่ บอกเลยค่ะว่าเดินเป็นชั่วโมงแบบไม่ได้หยุดพักจริงๆ เดินต่อไปแบบไม่หยุด กว่าจะถึงที่พักตอนนั้นล่อไปห้ามทุ่มกว่าๆเลยค่ะ พอถึงที่พักแล้วบอกเลยค่ะว่า… สลบทุกคน..!!! ..zzzZzZ…

เดี๋ยวจะมาต่อในพาร์ทถัดไปนะคะ สำหรับพาร์ทนี้ขอนอนก่อน สวัสดีค่ะ ..zzzZzZ…